Trójca Święta. Protestanci nigdy nie kwestionowali tego dogmatu. Wszelkie więc ruchy, które to czynią, np. Jednota Braci Polskich, czy Świadkowie Jehowy nie są i nigdy nie byli protestantami (choć z protestantyzmu się wywodzą i są do protestantów podobni).
1Koryntian 12:4-6; Mateusza 28:19
Grzech człowieka. Wszyscy ludzie są grzesznikami i wszyscy ludzie w związku z tym zasługują na Boży sąd i sprawiedliwą Boża karę. Nikt nie zasługuje na to, aby być w niebie. Nikt nie może wymagać od Boga błogosławieństwa za swoje cnotliwe życie. W związku z tym człowiek potrzebuje zbawienia; pojednania z Bogiem; czegoś, by zamiast na wieki doświadczać Bożego gniewu, doświadczać Bożej łaski i miłości.
Rzymian 3:10-23; 1Piotra 1:18
Sola Scritpura. Tylko Pismo. Tylko Pismo Święte, jako natchnione Słowo Boże, doskonałe objawienie Jezusa Chrystusa, jest ostatecznym autorytetem wiary. Jest to zasadnicza różnica względem Kościoła Rzymskokatolickiego, który uważa, że ostatecznym autorytetem wiary nie jest Pismo Święte samo, ale Pismo Święte wykładane w sposób, który zgadza się z nauką Kościoła. Ostatecznie więc to Kościół, mówiąc w co należy wierzyć, co jest prawdą a co nie, jest ostatecznym autorytetem. Protestanci się temu sprzeciwiają twierdząc, że Kościół, aby być prawdziwym Bożym Kościołem, nigdy nie może uzurpować sobie władzy nad Pismem Świętym; raczej, aby ciągle się reformować (łac. semper reformanda) musi ciągle Mu we wszystkim podlegać, nigdy więc własnej opinii nie wolno mu uważać za nadrzędną względem Pisma. Jest to również zasadnicza różnica względem różnych dziwnych ruchów, które uważają, że Bóg o czymś w Nowym Testamencie zapomniał, i że objawił to dopiero w nowym źródle objawienia – Księdze Mormona (Mormoni), Moona (Kościół Zjednoczeniowy) poprzez Niewolnika Wiernego i Prawdziwego (Świadkowie Jehowy), czy nowych Apostołów (ruchów nowoapostolskich różnej maści w historii kościoła było i jest wiele).
2Tymoteusza 3:16; 1Piotra 1:25; 2Piotra 2:20-21
Solus Christus. Tylko Chrystus. Tylko Chrystus jest pośrednikiem między Bogiem a ludźmi. Tylko Chrystus jest tym, który daje człowiekowi zbawienie, a to dlatego, że jest doskonałym kapłanem (On ofiarą złożoną z siebie samego doskonale zgładził grzech), królem (On w doskonały sposób rządzi życiem ludzi, którzy Mu się podporządkowują; jest najlepszym władcą) i prorokiem (On w doskonały sposób objawia nam prawdę o Bogu, nas samych, świecie, naszych obowiązkach i powołaniu). Oznacza to, że protestanci odrzucają kult świętych, oraz przypisywanie im jakiejkolwiek roli w zyskiwaniu łaski Bożej. Oznacza to, że protestanci odrzucają jakąkolwiek potrzebę dodatkowych objawień obok Pisma Świętego, z pełnia objawienia w Nowym Testamencie. Chrystus jest wystarczający; nikogo więcej prócz Chrystusa człowiekowi wierzącemu nie potrzeba.
Jana 14:6; 1Tymoteusza 2:5; Dzieje 4:12
Sola gratia. Tylko łaska. Zbawienie jest tylko z łaski. Oznacza to, że nie można sobie na nie zasłużyć, bo gdyby Bóg dawał je w zamian za zasługi, nie byłoby z łaski, a Pismo uczy, że z łaski właśnie jest. Oznacza to, że zbawienie jest darem Bożym, prezentem, które Bóg daje nie w zamian za dobre uczynki, ale za darmo, właśnie niezasłużenie, każdemu, kto prosi przychodząc do Niego poprzez Chrystusa.
Efezjan 2:8-9; Rzymian 4:4-5; Rzymian 3:24
Sola fide. Tylko wiara. Zbawienie Bóg daje przez wiarę. Sposobem, więc, aby je zyskać jest wiara w Chrystusa, a konkretnie te prawdy o Chrystusie, które są Ewangelią. Zbawienie jest w Chrystusie, z łaski, dla wszystkich wierzących. Przez wiarę rozumie się tutaj nie tylko wiarę w doktryny biblijne, ale również zaufanie do Chrystusa jako Boga i Pana. Oznacza to, że jakkolwiek sakramenty są ważne, bo pomagają wierze trwać i umacniają ją, to jednak wiara, zrodzona przez Słowo Boże, jest zupełnie wystarczającym sposobem, aby zyskać zbawienie.
Jana 3:16; Rzymian 10:9; 1Koryntian 1:21-24
Wezwanie do nawrócenia i wiary w ewangelię. Właśnie przesłanie o zbawieniu z łaski Bożej w Chrystusie przez wiarę protestanci rozumieją jako ewangelię, czyli Dobra Nowinę o tym, że każdy grzesznik, a wszyscy są grzesznikami, może być pojednany z Bogiem. Każdy, bowiem Bóg nie wymaga jakichś uczynków. Grzesznik musi jednak zaufać Chrystusowi, a więc powierzyć Mu swoje życie, w świadomości, że nie on będzie sam nim od teraz kierował. Taką decyzję posłuszeństwa Chrystusowi, w świadomości otrzymania od Boga zbawienia jako daru, protestanci nazywają nawróceniem. Wierzą również, że każdy człowiek, bez względu na chrzest w dzieciństwie, wychowanie (choć to ostatnie na pewno w takim kroku pomaga), musi taki krok uczynić, aby zostać zbawionym, czyli pojednać się z Bogiem. Bez tego kroku Ewangelia nie jest prze człowieka przyjęta, on sam nie jest w związku z tym chrześcijaninem; jest potępionym grzesznikiem, który może liczyć jedynie na Bożą sprawiedliwość na Ostatecznym Sądzie. Biblia uczy, że bez przyjęcia zbawienia od Chrystusa Boży wyrok będzie brzmiał: winny. Oznacza to wieczność w piekle, w oddzieleniu od miłości Bożej i doświadczanie Bożej odpłaty za grzechy.
Oznacza to, że przesłanie to kierujemy również do Ciebie, czytelniku!Nie ma innej drogi zbawienia od grzechu i potępienia do życia wiecznego i społeczności z Bogiem Ojcem i Jego Synem w Duchu Świętym, jak przez zaufanie Jezusowi Chrystusowi! Złóż całe zaufanie w Jezusie Chrystusie, uwierz, że Bóg jest Bogiem łaski, który chce za darmo, jako ufającego Chrystusowi, Ciebie ze sobą pojednać. Powierz Mu swoje życie i całe je podporządkuj Chrystusowi.
Mateusza 11:27-30; Jana 5:24; Dzieje 2:38
Soli Deo Gloria. Tylko Bogu chwała! To najwspanialsza z wszystkich zasad. Mówi o tym, że człowiek został stworzony po to, aby wszelką chwałę oddawać tylko Bogu. Bóg jedynie jest właściwym obiektem czci dla człowieka. Człowiek żyjąc dla Boga, żyjąc, aby Jemu się podobać i Jego traktując z należną czcią i szacunkiem, a jednocześnie wdzięcznością i radością za dar łaski Bożej, znajduje swe spełnienie. Jest to życie pełne chwały, radości i satysfakcji. A wszystko dlatego, że nie jest przezywane dla siebie, ale dla Boga, bez którego wszystkie wartości są pozorne, wirtualne. Oznacza to, że protestant, choć obdarza szacunkiem zgodnym z Pismem Świętym wyznaczone przez Boga autorytety (rodziców, starszych w zborze i urzędników państwowych), nie chce żyć w kontroli kogokolwiek innego i oddawać komukolwiek innemu należne czci jak tylko Bogu.
Jana 12:28; Rzymian 11:33-36; Efezjan 1:6,12